Le Loup-Garou
Le loup-garou (béton) hantait nos collines. Il s’attaquait aux scrîneux isolés (ceux qui participaient à la veillée). Il leur sautait sur le dos, leur enfonçait ses griffes dans le cou et se faisait porter sur des distances parfois très longues. Sous sa peau de loup, il était méconnaissable et il participait volontiers à la veillée, se plaçant au coin de l’âtre et exigeant les premières gaufres et les premières gouttes de pékè.
De Weerwolf
De weerwolf (beton) zwierf ooit – of zwerft hij nog steeds? – door ons heuvelland. Hij vergreep zich aan eenzame passanten die na een avondje bij vrienden huiswaarts keerden. Hij sprong op hun rug, zette zijn klauwen in hun nek en liet zich over soms heel lange afstanden meevoeren. Vanwege zijn wolvenvel was hij onherkenbaar. Soms schoof hij aan bij een avondlijk samenzijn. Hij ging dan bij de haard zitten en eiste de eerste wafels en het eerste glaasje jenever op.
